Celem stabilizacji gruntu w budownictwie stosuje się płaskie geosyntetyki wykonane z włókien polipropylenowych lub poliestrowych zwane geowłókniną. Wśród szerokiego spektrum rodzajów geowłókniny, znajduje się geowłóknina filtracyjno-separacyjna pod taras. Główną cechą włókniny pod taras jest separacja i filtracja, zapewniająca wysokie parametry mechaniczne i hydrotechniczne. Najważniejszymi funkcjami tego rodzaju geowłókniny jest duża wytrzymałość na zrywanie i przebicie oraz filtracja zatrzymującą cząstki stałe przy zapewnieniu swobodnego przepływu wody. Co do zasady geowłóknina pod taras jest ponadto warstwą ochronną, drenażową oraz warstwą wzmacniającą podłoże. Niejednokrotnie spełnia kilka funkcji jednocześnie. Geowłóknina jest niezbędna w pracach drenarskich, podczas wykonywania drenażu opaskowego fundamentów, piwnic, tarasów. Geowłóknina pod taras separuje i stabilizuje materiały oraz chroni folię przed zniszczeniem.

Na rynku wśród bogatego wyboru geowłókniny spotyka się również agrowłókninę. Jest to rodzaj włókniny sprawdzający się idealnie przy ochronie roślin celem zwiększenia ich plonów. Zastosowanie agrowłókniny w budowie tarasu jest bezzasadne. Jej przeznaczenie jest odmienne, nie posiada tak wysokiej wytrzymałości i odporności na przebicie, nie jest odporna na zrywanie. Nie ma właściwości stabilizujących podłoże.

Zastosowanie geowłókniny w budowie tarasu ma na celu odprowadzenie nadmiaru wody przy pracach drenarskich. Kiedy istnieje potrzeba stosuje się ją także pod ogrodowe ścieżki, kostkę brukową oraz podjazdy do garaży. Geowłóknina stanowi wyśmienity materiał separacyjny i stabilizujący podłoże. W przypadku tarasów drewnianych przed wyłożeniem tłucznia wykonuje się podsypkę grubości 10 cm, dzięki czemu podłoże będzie bardziej zabezpieczone przed ewentualnym przerastanie chwastów. Następnie układamy geowłókninę. Innym sposobem jest ułożenie na zagęszczonym piasku włókniny i warstwy betonu grubości około 10 cm. Aby utwardzić grunt pod taras najpierw usuwamy humus i grunt rodzimy, następnie układamy geowłókninę, piasek z cementem, warstwę kruszywa grubości około 30 cm. Grubość warstwy dostosowujemy do wysokości na jakiej ma znajdować się taras. Na krawędzie tarasu nadają się najlepiej betonowe krawężniki, palisady lub gazony. W sposób naturalny powinny być one dostosowane do wysokości tarasu, ewentualnie podłoża wokół niego.

Bardzo ważnym elementem w procesie układania geowłókniny pod taras jest jej łączenie. Pasma geowłókniny łączy się poprzez nakładanie na siebie kolejnych części o szerokości co najmniej 300 mm. W przypadku bardzo nierównego lub słabego podłoża pasma muszą mieć szerokość nie mniejszą niż 500 mm.

Budowę tarasu należy przede wszystkim przeanalizować. Określić jego cel, wielkość, przeznaczenie. To wszystko ma istotne znaczenie przy późniejszym korzystaniu z tarasu. Należy pamiętać, że przydomowy tarasy naziemne o powierzchni przekraczającej 35 metrów kwadratowych wymagają zgłoszenia właściwemu organowi. Tarasy mniejsze nie podlegają ani zgłoszeniu ani pozwoleniu na budowę.